اگر از چالوس، تقریبا 50 کیلومتر به سمت شرق برویم، پس از گذر از نوشهر و پارک جنگلی سی سنگان به شهری به نام رویان (که نام قدیم آن علمده [AlamDeh] بود) می رسیم. این شهر به دلیل بازار فصلی بزرگش همیشه شلوغ است. فضای بازار، شبیه فضای بازارچه های آستارا است و از شیر مرغ تا جان آدمیزاد در آن پیدا می شود. اما در سمت مقابل بازار پارچه نوشته کوچکی روی میله نصب شده است که روی آن نوشته است: "آب پری رویان".

آبشار آب پری در ارتفاعات قرار دارد و جاده به سمت جنگل می رود. جنگلی که جاده از میان آن می گذرد بسیار دلچسب و جذاب است. درختان با فاصله نه چندان زیاد از یکدیگر رشد کرده اند و بیشتر مناطق بکر و دست نخورده می نماید. انتهای این جاده جنگلی-کوهستانی به کجور ختم می شود. که از طریق کجور نیز دسترسی به "کندلوس"، "دوآب" و "مرزن آباد" و ... فراهم است. در طول مسیر همچنین یک خروجی برای اتصال به یوش (زادگاه نیما یوشیج) و "بلده وجود دارد. اما پیش از اینها پارک جنگلی رویان و آبشار آب پری قرار گرفته اند. جاده آب پری هم عرض جاده چالوس است، اما اطراف جاده آنقدر فضای صاف و باز برای اطراق کردن وجود دارد که هر گردشگری به راحتی می توانند گوشه دنجی برای خود پیدا کنند.

در طول مسیر ابتدا به پارک جنگلی رویان می رسیم. این پارک که فاصله زیادی از شهر رویان ندارد، تقریبا از تمامی امکانات بهداشتی اولیه ( از قبیل آب آشامیدنی و سرویس های بهداشتی) برخوردار است. آلاچیق هایی برای استراحت تدارک دیده شده است و وسایل بازی برای کودکان نیز وجود دارد. امنیت پارک نیز توسط واحد نیروی انتظامی مستقر در پارک برقرار است و اگر بتوانید شب های سرد جنگل را تحمل کنید محل مناسبی برای اقامت چند روزه است.

در ادامه جاده، از پارک که بگذریم و حدود 5 کیلومتر بالاتر برویم، به آبشار آب پری می رسیم. این آبشار درست در کناره جاده قرار گرفته است. البته آنچه که آبشار آب پری نامیده اند شباهت چندانی به آبشار ندارد. بخشی از سنگهای کوه در اثر رانش زمین در شیب تند کوه جمع شده است و آب بسیار اندکی از لابلای این سنگ ها جاری است. با این حال گردشگران زیادی در ایام تعطیل و تعطیلات آخر هفته به این مکان می آیند، به طوریکه کناره جاده مملو از ماشین و گردشگر می شود، دکه طرف دیگر جاده نیز بر ازدحام گردشگر می افزاید. این آبشار در حقیقت بهانه ای است برای لذت بردن از هوای کوهستان و مناظر زیبای این منطقه.

جاده را ادامه می دهیم و از آبشار آب پری بالاتر می رویم. هر چه در طول جاده بالاتر می رویم، مناظر زیباتر، هوا خنک تر و از تعداد ماشین های جاده کمتر می شود. شهرک سازی و تاراج زمین های کوهستان در اینجا هم کم کم به یک اپیدمی تبدیل شده است. از شهرک ها نیز بالاتر می رویم. مناظر بکر بیشتر می شوند. اینجا سکوت مطلق حکمفرماست. شاید اگر چند دقیقه با دقت گوش دهیم، صدای واقعی جنگل را بتوانیم بشنویم. چهچه پرندگان، صدای دارکوب و گله ای که در دشت های دورتر مشغول چرا هستند... درست همانند آنچه در فیلم ها دیده ایم. اختلاف درجه حرارت این منطقه با هوای شهر رویان تقریبا 10 درجه سانتیگراد است. پوشش گیاهی نیز در این منطقه جالب توجه است. درختان جنگلی در مناطق کم ارتفاع تر و درختان کاج در نقاط مرتفع، نمایش متفاوتی را از چهره جاده به نمایش می گذارند. در فصل بهار، در نقاط مرتفع به دلیل برودت هوا، درختان نسبت به ابتدای جاده کمتر سبز شده اند. اما با این حال از زیبایی های جنگل در فصل بهار کم نشده است.

جاده ادامه می یابد، کم کم سیم های خاردار اطراف جاده که زمین های متعلق به منابع طبیعی را از محدوده جاده جدا کرده است محسوس می شوند و بکری بیشتر به چشم می آید. به روستای ییلاقی کدیر [Kodir] می رسیم. دشتی فراخ در بلندترین نقطه کوهستان. مزارع وسیع گندم به وضوح به چشم می آیند. از یکی از اهالی درباره ادامه جاده می پرسیم. می گوید ادامه جاده به کجور و کندلوس می رسد. چون دیر راه افتاده ایم و احتمالا به شب می خوریم، از ادامه مسیر منصرف می شویم و باز می گردیم. با این حال آنقدر تصاویر دیدنی در ذهنمان ثبت شده است که تصمیم می گیریم بار دیگر با تدارکات بیشتر جاده را تا انتها برویم.